перамога назоўнік | жаночы род

  1. Поспех у бітве, вайне, поўнае паражэнне праціўніка.

    • Дабіцца перамогі над ворагам.
  2. Поспех у барацьбе за што-н., ажыццяўленне, дасягненне чаго-н. у выніку барацьбы, пераадолення чаго-н.

    • П. у спаборніцтве.

Пірава перамога (кніжнае) — перамога, здабытая вялікімі ахвярамі і таму роўная паражэнню (па імені эпірскага цара Піра).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)