лупіць​3, ✂; незак. (разм.).

  1. Моцна біць, лупцаваць каго-н.

    • Л. каня пугай.

  2. З сілай удараць у што-н., па чым-н.

    • Л. нагой у дзверы.

◊

  • Лупіць як Сідараву казу (разм.) — бязлітасна біць каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)