лоб, , м.

Верхняя частка твару чалавека або морды жывёлы.

  • Адкрыты л.
  • Пусціць (сабе) кулю ў л. (застраліцца).
  • На лбе напісана (адразу відаць, хто ён такі; разм.).

  • Лоб у лоб (разм.) — насустрач адзін аднаму (ісці, сыходзіцца і пад.).

  • У лоб —
    1. з фронту, франтальным ударам.
      • Атакаваць праціўніка ў л.
    2. залішне прамалінейна (разм.).
      • Спытаць у л.

|| памянш. лабок, .

|| прым. лобны, .

  • Лобная косць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)