клаака назоўнік | жаночы род
-
Падземны канал для сцёку нечыстот.
-
пераноснае значэнне: Пра вельмі нізкае і бруднае ў маральных адносінах асяроддзе.
-
Вывадная адтуліна, агульная для кішэчніка і мочапалавых органаў (у земнаводных, паўзуноў, птушак, некаторых рыб і аднапраходных млекакормячых; спецыяльны тэрмін).
|| прыметнік: клаакальны і клаачны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)