Verbum

кінуць, ✂; зак.

1. Выпусціўшы з рукі, прымусіць або даць паляцець і ўпасці.

   • К. камень.
   • К. гранату.
   • К. пінжак на крэсла.
   • К. снежкай у каго-н.

2. Тое, што і выкінуць (у 1 знач.).

   • К. гнілаваты яблык у памыйнае вядро.

3. перан. Хутка перамясціць, накіраваць, паслаць куды-н.

   • К. атрад на выкананне задання.
   • Лодку кінула (безас.) на каменне (рэзка аднесла).
   • К. позірк на каго-, што-н. (зірнуць, хутка пагладзець).
   • Сонца кінула прамень.
   • К. кпіну, заўвагу (вымавіць мімаходзь).

4. каго-што і інф. Пайшоўшы, пакінуць; перастаць рабіць што-н.

   • Кажуць, ён кінуў жонку.
   • К. курыць.
   • К. вучобу (перастаць вучыцца).

5. Працягнуць ніткі праз бёрда (спец.).

   • К. у бёрда.

6. безас., каго-што ў што. Ахапіць, працяць чым-н.

   • К. у пот, у гарачку, у сон.

7. кінь(це), таксама з. інф. Ужыв. ў знач. спыні(це), не трэба, хопіць (разм.).

   • Кіньце спрачацца.

|| незак. кідаць, ✂.

|| наз. кіданне, ✂.