канечны

прыметнік

  1. Які мае канец, мяжу (у прасторы і часе); процілегласць бесканечны.

    • Канечная велічыня (у матэматыцы — велічыня, што змяняецца ў пэўных межах, не роўная ні нулю, ні бесканечнасці).

  2. Які знаходзіцца на канцы чаго-н., апошні ў шэрагу прадметаў і з’яў.

    • К. прыпынак.

  3. Асноўны, самы галоўны.

    • Канечная мэта.

  4. Які завяршае сабой які-н. працэс, што з’яўляецца вынікам работы.

    • К. прадукт.
    • К. вынік.

|| назоўнік: канечнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)