гара, , ж.

  1. Значнае ўзвышша, што ўзнімаецца над мясцовасцю або выдзяляецца сярод іншых узвышшаў.

    • Каўказскія горы.
    • Спускацца з гары.
    • Снежная г. (для катання на лыжах, санках і пад.).
  2. мн. Горная краіна, гарыстая мясцовасць.

    • Жыхары гор.
    • Паход у горы.
  3. перан., чаго, з чаго. Вялікая колькасць чаго-н. складзенага ў кучу.

    • Г. дроў.
    • Горы кніг.
  4. Памяшканне, прастора паміж столлю і дахам у будынку; гарышча.

    • Злажыць сена на гару.
    • Зёлкі сушаць звычайна на гары.
  5. прыназ. «у», «з», «на»); Вышыня, верх.

    • Шум чуўся з гары.

  • Абяцаць залатыя горы — абяцаць надта многа.

  • Гара з плячэй звалілася (разм.) — пра збаўленне ад клопатаў.

  • Гарою стаяць за каго-што — усімі сіламі абараняць.

  • Горы варочаць — вельмі многа рабіць.

  • Горы вярнуць на каго (разм. неадабр.) — няславіць каго-н., гаварыць пра каго-н. многа непрыемнага.

  • Горы перавярнуць — зрабіць вельмі значную работу.

  • Не за гарамі — 1) пра нешта блізкае, што хутка наступіць; 2) блізка, недалёка (быць, знаходзіцца).

|| памянш. горка, .

|| прым. горны, .

  • Г. хрыбет.
  • Горная краіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)