бу́ркаць, ; незак. (разм.).

Невыразна, з адценнем незадаволенасці гаварыць што-н.

|| аднакр. буркнуць, .

  • Стары штосьці буркнуў і пайшоў у хату.

|| наз. бурканне, .

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)