благі́, ✂.

  1. Які не мае станоўчых якасцей, не адпавядае патрабаванням.

    • Благія землі.
    • Б. чалавек.

  2. Дрэнны ў маральных адносінах.

    • Б. ўчынак.

  3. Худы, з хваравітым выглядам.

    • Б. з твару.

  4. Непрыемны для іншых (пра манеры, характар і пад.).

    • Благія прывычкі.

◊

  • Благое вока — у народным павер’і: вока, позірк якога прыносіць няшчасце.

|| наз. благата, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)