баламу́т, ✂, м. (разм.).

  1. Чалавек, які ўносіць неспакой, беспарадак.

    • Паводзіны баламута.

  2. Спакуснік, інтрыган.

    • Звязалася з гэтым баламутам.

|| ж. баламутка, ✂.

|| прым. баламутны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)