лицо́
1. твар,
черты́ лица́ ры́сы тва́ру;
2.
3. (личность) асо́ба, -бы
юриди́ческое лицо́ юрыды́чная асо́ба;
ча́стное лицо́ прыва́тная асо́ба;
де́йствующее лицо́ дзе́ючая асо́ба;
4.
5. (наружная, верхняя сторона предмета) пра́вы бок, до́бры бок;
показа́ть това́р лицо́м
◊
стере́ть с лица́ земли́ сце́рці з зямлі́;
говорю́ от его́ лица́ гавару́ ад яго́ імя́;
сказа́ть в лицо́ (кому-л.) сказа́ць у во́чы (каму-небудзь);
в лице́ кого́ у асо́бе каго́;
невзира́я на ли́ца нягле́дзячы на асо́бы;
знать в лицо́ знаць у твар;
к лицу́ да тва́ру;
измени́ться в лице́ змяні́цца з тва́ру;
лицо́м к лицу́ твар у твар;
на одно́ лицо́ на адзі́н вы́гляд;
на нём лица́ нет ён змяні́ўся з тва́ру;
перед лицо́м перад тва́рам;
смотре́ть в лицо́ (опа́сности) глядзе́ць у твар (небяспе́цы);
на лице́ напи́сано на тва́ры напі́сана;
лицо́м в грязь не уда́рить не ўда́рыць тва́рам у гразь;
показа́ть своё (настоя́щее) лицо́ паказа́ць сваё (сапра́ўднае) аблі́чча, свой (сапра́ўдны) твар;
подставно́е лицо́ падстаўна́я асо́ба.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)