pękać

pęka|ć

незак.

1. лопацца, трэскацца;

głowa mi pękać перан. у мяне галава трашчыць;

lody ~ją — лопаецца лёд;

~ć z zazdrości перан. лопацца ад зайздрасці;

2. (пра нарыў) прарывацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)