obora

obor|a

ж.

1. абора, кароўнік;

2. зборн. жывёла, скаціна, быдла;

patrzeć na księża ~ę — стаяць адной нагой у магіле

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)