jedyny

jedyn|y

1. адзіны;

~y w swoim rodzaju — адзіны ў сваім родзе;

~e, co mnie pociesza, to ... — адзінае, што мяне радуе (цешыць), гэта...;

2. незаменны; неацэнны; лепшы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)