gonić

goni|ć

незак.

1. (kogo/co) гнацца (за кім/ чым);

policjant gonić złodzieja — паліцэйскі гоніцца за злодзеeм;

~ć z wywieszonym językiem разм. лётаць высалапіўшы язык;

2. гнаць; падганяць;

wóźnica ~ł konia batem — возчык падганяў каня бізуном

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)