dźwięczeć

dźwięcz|eć

незак.

1. гучаць, чуцца;

w głosie ~ał żal — у голасе чулася журба;

2. званіць, гучаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)