áusscheiden
*
1.
vt вылуча́ць; выдзяля́ць, аддзяля́ць, бракава́ць
2.
vi (s) выбыва́ць, выхо́дзіць (з арганізацыі)
díese Fráge schéidet aus — гэ́тае пыта́нне адпада́е
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)