эазойскі, ‑ая, ‑ае.
У выразе: эазойская эра
[Ад грэч. ēōs — ранішняя зара і zōē — жыццё.]
эазойскі, ‑ая, ‑ае.
У выразе: эазойская эра
[Ад грэч. ēōs — ранішняя зара і zōē — жыццё.]
эалійцы, ‑аў.
Адна з асноўных груп старажытнагрэчаскіх плямён.
эаліт, ‑у,
1. Устарэлая назва старажытнейшага перыяду каменнага веку (палеаліту), калі людзі выраблялі прымітыўныя каменныя прылады.
2. У геалогіі — камень з вострымі краямі, падобны на штучна апрацаваны камень.
[Ад грэч. ēōs — зара і lithos — камень.]
эалітавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да эаліту.
эацэн, ‑у,
Сярэдні аддзел палеагенавай сістэмы.
[Ад грэч. ēōs — ранішняя зара і kainós — новы.]
эацэнавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да эацэну.