Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні

счакацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм.

1. Стаміцца, чакаючы. Адчыняеш дзверы — а табе насустрач кідаецца жонка ў белай сукенцы, у белай касынцы... Вісне на шыі... Счакалася. Пташнікаў.

2. Дачакацца. [Аскольд:] — На выхадны да сястры пайду, счакацца не магу, каб пабачыць .. [Кацю]. Пальчэўскі.

счакаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачакаць некаторы час. [Васіль Бусыга:] — Не, трэба счакаць яшчэ: а ну ж з’явіцца Саўка з добраю навіною. Колас. [Капітан] .. трохі счакаў і затым цвёрдай рукой загадна штурхнуў [Турка] ў спіну. Быкаў. Мікалай Пятровіч счакаў, пакуль стане ціха, і ўрачыста загаварыў. Нядзведскі.

счалены, ‑ая, ‑ае.

Спец. Дзеепрым. зал. пр. ад счаліць.

счалка, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.

Спец.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. счаліць.

2. Канат або жэрдка, якія ўжываюцца для счальвання.

счальванне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. счальваць — счаліць.

счальвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да счаліцца.

2. Зал. да счальваць.

счальваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да счаліць.

счаліцца, ‑ліцца; зак.

Спец. Змацавацца, злучыцца пры счальванні; звязацца. Плыты счаліліся.

счаліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.

Спец. Змацаваць, злучыць чалам, канатам; звязаць. Счаліць плыты.

счапленне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. счапляць — счапіць.

2. Прыстасаванне ці механізм, пры дапамозе якога счапляюць што‑н. Яшчэ хвіліна, і, бразнуўшы счапленнем, цягнік пакідае ціхі раз’езд. Карамазаў. [Уладзімір] націснуў старцёр, адпусціў счапленне, і машына, пагойдваючыся, пакацілася далей. Кавалёў.

3. Стан паводле дзеясл. счапляцца — счапіцца (у 2 знач.). Слабае счапленне асобных слаёў у крышталічнай рашотцы графіту дазваляе ўжываць яго і для вырабу змазкі. «Маладосць». На мой погляд, паэма павінна несці не проста счапленне падзей у сюжэт, а эпас пачуццяў. Лужанін.