рэ, нескл., н.
Другі гук музычнай гамы, а таксама нота, якая абазначае гэты гук.
рэ...
Прыстаўка, якая абазначае: 1) аднаўленне або паўторнасць дзеяння, напрыклад: рэканструкцыя, рэтрапеляцыя; 2) процілеглае дзеянне або супрацьдзеянне, напрыклад: рээвакуацыя, рээміграцыя.
рэабілітаваны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад рэабілітаваць.
рэабілітавацца, ‑туюся, ‑туешся, ‑туецца; зак. і незак.
1. Атрымаць (атрымліваць) рэабілітацыю.
2. толькі незак. Зал. да рэабілітаваць.
рэабілітаваць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак.
1. каго-што. Аднавіць (аднаўляць) чысціню чыйго‑н. імя, рэпутацыі, абвяргаючы ілжывыя абвінавачванні, чуткі. [Дырэктар:] — Якраз цяпер, пакуль яшчэ ніхто нічога не ведае, у вас ёсць магчымасць рэабілітаваць сябе ў вачах грамадскасці. Бажко. [Шыковіч:] — Дык што ж, па-твойму, пакінуць яго ворагам? Не паварушыцца, каб даказаць яго сумленнасць, рэабілітаваць яшчэ адно добрае імя? Шамякін.
2. каго. Аднавіць (аднаўляць) у ранейшых правах асобу, беспадстаўна прыцягнутую да судовай адказнасці, прызнаўшы яе невінаватай. [Ірма:] — Толькі праз дзевяць год даведаліся, што бацька [жывы], што адбываў заключэнне за нейкія там грахі ў вайну. У пяцідзесятым яго рэабілітавалі, але да сям’і ён ужо не вярнуўся. Карамазаў.
рэабілітацыя, ‑і, ж.
1. Аднаўленне чысціні імя, рэпутацыі беспадстаўна абвінавачанай асобы.
2. Аднаўленне ў ранейшых правах асобы, беспадстаўна прыцягнутай да судовай адказнасці.
[Лац. rehabilitatio.]
рэагаванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. рэагаваць.
рэагаваць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; незак.
1. на што і без дап. Паступаць нейкім чынам у адказ на што‑н., праяўляючы свае адносіны да чаго‑н. Сыпаліся ўдалыя запытанні і адказы, аўдыторыя рэагавала то востраю цішынёю,.. то лёгкім смехам. Лужанін. Вінцэнт не адыходзіў ад стала, ён гэтак рэагаваў на мае папраўкі, на маё выкрэсліванне, быццам я кроіў не тое, што ён напісаў, а рэзаў тупым нажом яго жывое цела. Сабаленка. Як не аднеквайся, як не абурайся, усё ж на скаргу ў газету неабходна рэагаваць. «Звязда».
2. на што. Адказваць якімі‑н. рухамі, рэфлексамі на тое ці іншае раздражненне. Рэагаваць на святло. Сэрца па-рознаму рэагуе на фізічную пагрузку.
3. Уступаць у хімічную рэакцыю. Вокіслы цяжкіх металаў з вадой не рэагуюць.
[Ад лац. re — проці і agere — уздзейнічаць.]
рэагент, ‑у, М ‑нце, м.
Тое, што і рэактыў.
[Ад лац. re — проці і agens, agentis — які дзейнічае.]
рэаграфія, ‑і, ж.
Метад даследавання функцыі кровазвароту, заснаваны на запісе напаўнення кроўю сасудаў і капіляраў пры дапамозе спецыяльнага прыбора.
[Ад грэч. rhéos — цячэнне, паток і gráphō — пішу.]