бзык, ‑у, м.
Разм. Гук, які ўтвараецца крыламі насякомых у часе палёту; бзыканне. Бзык аваднёў, камароў і іншай заедзі роўным звонам вісеў у паветры. Пестрак. // Гук, які ўтвараецца пры палёце кулі і пад.
бзыканне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. бзыкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння.
бзыкаць, ‑ае; незак.
Разм. Утвараць крыламі спецыфічны гук (пра некаторых насякомых). Заклапочана гулі чмялі, бзыкалі авадні і мухі. Сачанка. // Пра падобныя гукі, якія ўтвараюцца пры палёце куль, пра гук верацяна, круцёлкі і пад. Над хлопцамі паблізу бзыкалі кулі. Мележ. Пад роўнае сынава чытанне бзыкала звонка ў руках у Агапы лёгкае верацяно. Мурашка.
бзыкнуць, ‑не; зак.
Разм. Аднакр. да бзыкаць.
бзынканне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. бзынкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння.
бзынкаць, ‑ае; незак.
Разм. Тое, што і бзыкаць (пра насякомых). З паўгадзіны ў хаце было так ціха, што чуваць было, як бзынкалі мухі. Гартны.
бзынкнуць, ‑не; зак.
Разм. Аднакр. да бзынкаць.
бзік, ‑а, м.
Разм.
1. Дзівацтва, капрыз.
2. Бзікаваты чалавек; дзівак.
[Польск. bzik.]
бзікаваты, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які вызначаецца дзівацтвам, капрызамі ў паводзінах, абыходжанні з людзьмі. Жыў.. [Агей] толькі ўдваіх з сваёю бабаю, быў трохі бзікаваты, як большасць старых і адзінокіх людзей. Крапіва.