аз, аза, м.
1. Старадаўняя назва літары «а». Аз, букі, ведзі... — а, б, в...
2. займ. У царкоўнаславянскай мове — назва першай асобы адз. ліку.
3. толькі мн. (азы́, азо́ў). Самы пачатак.
•••
Пачаць з азоў гл. пачаць.
азагаловіць, ‑лоўлю, ‑ловіш, ‑ловіць; зак., што.
Даць назву, загаловак чаму‑н. Азагаловіць твор.
азагалоўлены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад азагаловіць.
азагалоўлівацца, ‑аецца; незак.
Зал. да азагалоўліваць.
азагалоўліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да азагаловіць.
азадак, ‑дка, м.
Задняя частка тулава жывёлы. Конь падкінуў азадкам, скочыў і пабег спорным трухам, не спыняючыся, па цвёрдай дарозе. Мурашка. Руды наш стаў дабёр і гладак, Аж чуць цягае ўжо азадак, Не верыцца, што ёсць і косці, І закруціўся зграбна хвосцік. Крапіва. // Задняя частка тушы. // Разм. Частка цела чалавека ніжэй спіны.
азадачанасць, ‑і, ж.
Уласцівасць і стан азадачанага.
азада́чаны 1, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад азадачыць 1.
2. у знач. прым. Які знаходзіцца ў замяшанні, разгубленасці, замінцы; збянтэжаны. Цяпер яны стаялі каля пісьмовага стала ўсе: натапыраны Барушка, азадачаны Васіль Пятровіч, абыякавы Понтус і ціхамірная Ала. Карпаў.
азада́чаны 2, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад азадачыць 2.
азадачванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. азадачваць 2 — азадачыць 2.
азадачваць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да азадачыць 1.
азадачваць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да азадачыць 2.