з’іначвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да з’іначыцца.
2. Зал. да з’іначваць.
з’іначваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да з’іначыць.
з’іначыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.
Разм. Стаць інакшым, перайначыцца. Як быццам з’іначыўся свет уначы, Маўкліваю, летняй начною парою, І тыя, што клаліся мірна спачыць, Уранку Ўставалі, трымаючы зброю. Броўка. — Я намнога з’іначыўся і сам гэта бачу. З гэтай прычыны мне здаецца, што жыццё маё дома пойдзе нейк інакш, як раней. Чорны.
з’іначыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.
Разм. Зрабіць інакшым; перайначыць. — Мы ў жыцці ўсё з’іначым, Не пазнаць краіны будзе; Смехам радасным, дзіцячым Усміхацца будуць людзі. Пушча.
з’інелы, ‑ая, ‑ае.
Пакрыты інеем; заінелы. Алешнік? А можа аленяў сумёты Прыспалі? З’інелыя рогі дрыжаць. Барадулін.