п’езаэлектрычнасць, ‑і, ж.
Спец. Электрычныя зарады, якія ўзнікаюць на гранях некаторых крышталяў у выніку механічнага ўздзеяння.
[Ад грэч. piézō — цісну.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)