уме́ціць
‘заўважыць каго-небудзь, што-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час | ||
|---|---|---|
| уме́чу | уме́цім | |
| уме́ціш | уме́ціце | |
| уме́ціць | уме́цяць | |
| Прошлы час | ||
| уме́ціў | уме́цілі | |
| уме́ціла | ||
| уме́ціла | ||
| Загадны лад | ||
| уме́ць | уме́цьце | |
| Дзеепрыслоўе | ||
| уме́ціўшы | ||
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)