трыумфава́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
| трыумфава́нне | |
| трыумфава́ння | |
| трыумфава́нню | |
| трыумфава́нне | |
| трыумфава́ннем | |
| трыумфава́нні |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)