самалю́бнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| самалю́бнік | самалю́бнікі | |
| самалю́бніка | самалю́бнікаў | |
| самалю́бніку | самалю́бнікам | |
| самалю́бніка | самалю́бнікаў | |
| самалю́бнікам | самалю́бнікамі | |
| самалю́бніку | самалю́бніках |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)