дурні́ца

‘асоба’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дурні́ца дурні́цы
Р. дурні́цы дурні́ц
Д. дурні́цы дурні́цам
В. дурні́цу дурні́ц
Т. дурні́цай
дурні́цаю		 дурні́цамі
М. дурні́цы дурні́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)