дзягця́рка

‘жынчына, якая гоніць дзёгаць’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзягця́рка дзягця́ркі
Р. дзягця́ркі дзягця́рак
Д. дзягця́рцы дзягця́ркам
В. дзягця́рку дзягця́рак
Т. дзягця́ркай
дзягця́ркаю		 дзягця́ркамі
М. дзягця́рцы дзягця́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)