дзягця́рка
‘жанчына, якая гоніць дзёгаць’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
| дзягця́рка | дзягця́ркі | |
| дзягця́ркі | дзягця́рак | |
| дзягця́рцы | дзягця́ркам | |
| дзягця́рку | дзягця́рак | |
| дзягця́ркай дзягця́ркаю |
дзягця́ркамі | |
| дзягця́рцы | дзягця́рках |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)