двайні́к
‘чалавек, які мае поўнае або блізкае падабенства з другім чалавекам’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| двайні́к | двайнікі́ | |
| двайніка́ | двайніко́ў | |
| двайніку́ | двайніка́м | |
| двайніка́ | двайніко́ў | |
| двайніко́м | двайніка́мі | |
| двайніку́ | двайніка́х |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)