ві́нт

‘шруба; частка рухавіка парахода, самалёта’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ві́нт вінты́
Р. вінта́ вінто́ў
Д. вінту́ вінта́м
В. ві́нт вінты́
Т. вінто́м вінта́мі
М. вінце́ вінта́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)