выкаране́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
| выкаране́нне | |
| выкаране́ння | |
| выкаране́нню | |
| выкаране́нне | |
| выкаране́ннем | |
| выкаране́нні |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)