вудзі́льнік
‘той, хто вудзіць рыбу, рыбак’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| вудзі́льнік | вудзі́льнікі | |
| вудзі́льніка | вудзі́льнікаў | |
| вудзі́льніку | вудзі́льнікам | |
| вудзі́льніка | вудзі́льнікаў | |
| вудзі́льнікам | вудзі́льнікамі | |
| вудзі́льніку | вудзі́льніках |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)