аму́рнічанне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
| аму́рнічанне | |
| аму́рнічання | |
| аму́рнічанню | |
| аму́рнічанне | |
| аму́рнічаннем | |
| аму́рнічанні |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)