адлуна́ць
‘скончыць лунаць - лятаць, рухацца ў паверхні; распаўсюджвацца, раздавацца; знаходзіцца ў стане ўзвышаных пачуццяў і інш.’
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час | ||
|---|---|---|
| адлуна́ю | адлуна́ем | |
| адлуна́еш | адлуна́еце | |
| адлуна́е | адлуна́юць | |
| Прошлы час | ||
| адлуна́ў | адлуна́лі | |
| адлуна́ла | ||
| адлуна́ла | ||
| Загадны лад | ||
| адлуна́й | адлуна́йце | |
| Дзеепрыслоўе | ||
| адлуна́ўшы | ||
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)