Дуле́ць ’пыліць (у час красавання збажыны); гарэць без полымя, тлець’ (Сл. паўн.-зах.). Паводле Сл. паўн.-зах., запазычанне з літ.dulė́ti ’трухлець, тлець’. Але параўн. рус.дыял.смал.дуле́ть ’гарэць, тлець, гнісці’ (Трубачоў, Эт. сл., 5, 154, зыходзіць з прасл.*dulěti, а Фасмер, 1, 551, рус.дуле́ть ’гніць’ звязвае з рус.дуль ’дупло’).