упо́р м.

1. род. упо́ру (действие, состояние) упо́р;

пункт ~ру — то́чка упо́ра;

2. род. упо́ра (предмет) упо́р;

страля́ць з ~ра — стреля́ть с упо́ра;

гарызанта́льны ўпор — горизонта́льный упо́р;

рабі́ць у. — де́лать упо́р;

ва ўпор — в упо́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)