прабурча́ць сов.

1. прорыча́ть, проворча́ть, проурча́ть;

саба́ка ~ча́ў — соба́ка прорыча́ла (проворча́ла);

2. разг., неодобр. (сердито пробормотать) проворча́ть, пробурча́ть, пробрюзжа́ть;

3. в знач. безл. сказ. проурча́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)