наляце́ць сов.

1. в разн. знач. налете́ть; (летя, натолкнуться — ещё) наткну́ться;

е́ў урага́н — налете́л урага́н;

е́лі му́хі — налете́ли му́хи;

н. з кулака́мі — налете́ть с кулака́ми;

я́страб ~це́ў на курэ́йя́стреб налете́л на кур;

е́ў пыл — налете́ла пыль;

н. на слуп — налете́ть (наткну́ться) на столб;

2. (о неожиданном налёте) нагря́нуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)