наляце́ць сов.
1. в разн. знач. налете́ть; (летя, натолкнуться — ещё) наткну́ться;
~це́ў урага́н — налете́л урага́н;
~це́лі му́хі — налете́ли му́хи;
н. з кулака́мі — налете́ть с кулака́ми;
я́страб ~це́ў на курэ́й — я́стреб налете́л на кур;
~це́ў пыл — налете́ла пыль;
н. на слуп — налете́ть (наткну́ться) на столб;
2. (о неожиданном налёте) нагря́нуть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)