надушы́ць I сов., разг.

1. на-души́ть, намя́ть;

н. я́гад — надуши́ть (намя́ть) я́год;

2. (умертвить, раздавить много кого-л.) надуши́ть, надави́ть;

н. мух — надуши́ть (надави́ть) мух

надушы́ць II сов. (духами) надуши́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)