лупі́ць I несов. (снимать кожу) обдира́ть; (кору, скорлупу — ещё) лупи́ть;
л. барана́ — обдира́ть бара́на;
л. кару́ з дрэ́ва — обдира́ть (лупи́ть) кору́ с де́рева;
2. разг. рвать;
нашто́ ты кні́гу лу́піш? — заче́м ты кни́гу рвёшь?;
3. перен., прост. (брать непомерно дорого) лупи́ть, драть;
◊ л. ску́ру — (з каго) драть шку́ру (с кого)
лупі́ць II несов., разг. (глаза) пя́лить, тара́щить, лупи́ть
лупі́ць III несов., разг.
1. бить, драть, лупи́ть;
2. (ударять во что-л.) бить, сади́ть;
л. наго́й у дзве́ры — бить (сади́ть) ного́й в дверь;
◊ л. як сі́дараву казу́ — лупи́ть как си́дорову ко́зу
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)