ло́каць (род. ло́кця) м.

1. в разн. знач. ло́коть;

уда́рыць л. — уда́рить ло́коть;

падра́ны л. — рва́ный ло́коть;

2. (старинная мера длины) ло́коть;

пачуццё ло́кця — чу́вство ло́ктя;

блі́зка л., ды не ўку́сішпосл. бли́зок ло́коть, да не уку́сишь;

куса́ць (сабе́) ло́кці — куса́ть (себе́) ло́кти

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)