ВЫТВО́РНАЯ функцыі, ліміт адносін прырашчэння функцыі f(x) да прырашчэння аргумента; адно з асн. паняццяў дыферэнцыяльнага злічэння. Характарызуе хуткасць змены функцыі пры змене яе аргумента. Абазначаецца f(′x), y′(x), d f(x) d x . Вытворная функцыі f(x) у пункце x0 роўная вуглавому каэфіцыенту tgα датычнай да лініі y=f(x) у яе пункце Mo з абсцысай xo.

Паводле вызначэння f′(x) = lim Δx 0 Δy Δx = lim Δx 0 f( x0 + Δx) f( x0 ) Δx , дзе x0 — пункт, у некаторым наваколлі якога вызначана функцыя f(x); Δx = x x0 — прырашчэнне аргумента; Δy = f( x0 + Δx) f( x0 ) — адпаведнае прырашчэнне функцыі. Калі гэты ліміт канечны, то функцыя f(x) наз. дыферэнцавальнай у пункце x0. Аперацыя знаходжання вытворнай наз. дыферэнцаваннем. Вытворнай ад y′ (першай вытворнай) ёсць другая вытворная (y″) і г.д. Для функцый некалькіх зменных вызначаюцца частковыя вытворныя — вытворныя па аднаму з аргументаў пры ўмове пастаянства ўсіх астатніх аргументаў.

Паняццем вытворнай карыстаюцца пры рашэнні многіх задач матэматыкі, фізікі, тэхнікі і інш. навук.

Літ.:

Курс вышэйшай матэматыкі. Мн., 1994;

Гусак А.А. Высшая математнка. Т. 1—2. 2 изд. Мн., 1983—84.

А.А.Гусак.

т. 4, с. 326

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)