superlative

[su:ˈpɜ:rlətɪv]

1.

adj.

1) найбо́льшы, ве́льмі вялі́кі, веліза́рны; найвышэ́йшы

2) перабо́льшаны; празьме́рны

Such superlative praise could not be sincere — Тако́е празьме́рнае расхва́льваньне не магло́ быць шчы́рым

2.

n.

1) верх -у m. (даскана́ласьці, адва́гі)

2) найвышэ́йшая ступе́нь

•

- talk in superlatives

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)