rankle

[ˈræŋkəl]

v.i.

1) гнаі́цца

2) бале́ць; му́чыць, гры́зьці; кро́іць сэ́рца

The memory of the insult rankled in his mind — Успамі́н пра абра́зу ўсё яшчэ́ яго́ му́чыў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)