граната назоўнік | жаночы род

Разрыўны снарад.

  • Ручная г.
  • Супрацьтанкавая асколочная г.

|| прыметнік: гранатны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

грана́та ж. грана́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

грана́та воен., спорт. грана́та, -ты ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

граната, ‑ы, ДМ ‑лаце, ж.

Невялікі разрыўны снарад, які кідаецца рукой. Ручная граната. Плоцітанкавая граната. ▪ — Агонь! Агонь па фашыстах! — крычаў Багун і сам кінуў гранату ў бліжэйшы дзот. Шчарбатаў. // Артылерыйскі снарад, якім страляюць з гранатамёта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Грана́та ’граната’. Запазычанне з рус. грана́та ’тс’, а гэта з ням. Granate ’тс’ (< іт. granata) або непасрэдна з іт. Гл. Фасмер, 1, 452; Шанскі, 1, Г, 159. Ст.-бел. кгранатъ ’граната’ ўзята з польск. granat (< ням. < іт.); гл. Булыка, Запазыч., 151.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

процітанкавы прыметнік

Які дзейнічае супраць танкаў, абараняе ад танкаў.

  • Процітанкавая граната.
  • П. роў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

grenade [grəˈneɪd] n. грана́та;

a hand grenade ручна́я грана́та

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

даравальны прыметнік

Такі, які можна дараваць.

  • Д. ўчынак.

Даравальная граната — акт аб дацзеных каму-н. ільготах, прывілеях.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

hand grenade [ˈhændgrəˌneɪd]n. ручна́я грана́та

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

піроп, ‑у, м.

Каштоўны камень чырвонага колеру, разнавіднасць граната.

[Ад грэч. pȳrōpós — вогнепадобны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)