адмірал назоўнік | мужчынскі род

Вышэйшае воінскае званне каманднага саставу ваеннамарскіх сіл, а таксама асоба, якая мае такое званне.

  • А. флоту.

|| прыметнік: адміральскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

адміра́л ж. адмира́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

адмірал, ‑а, м.

1. Воінскае званне вышэйшага каманднага саставу ў ваенна-марскім флоце. // Асоба, якая мае такое званне.

2. Вялікі дзённы матыль сямейства німфалід.

[Ад араб. amir al-bahr — уладар мора.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адміра́л (БРС). Новае запазычанне праз рус. адмирал (Крукоўскі, Уплыў, 82) з шведскага. Шанскі, 1, А, 48. Параўн. Фогарашы, SSlav., 4, 63. Інакш Фасмер, 1, 62.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

віцэ-адмірал назоўнік | мужчынскі род

Другое адміральскае званне, а таксама асоба, што носіць гэта званне.

|| прыметнік: віцэ-адміральскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

контр-адмірал назоўнік | мужчынскі род

Першае адміральскае званне або чын у флоце, роўнае званню генерал-маёра ў сухапутных войсках, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

|| прыметнік: контр-адміральскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

контр-адміра́л м. контр-адмира́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

ві́цэ-адміра́л м. ви́це-адмира́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

інжыне́р-адміра́л м. инжене́р-адмира́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

контр-адмірал, ‑а, м.

Першае (малодшае) воінскае адміральскае званне. // Асоба, якая мае гэта званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)