прафарбаваць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак., што і без дап.

Фарбаваць некаторы час. Прафарбаваць падлогу цэлы дзень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

румяніць дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. Фарбаваць румянамі.

    • Р. сабе твар.

  2. Пакрываць румянцам.

    • Мароз румяніць шчокі.
    • Зара румяніць неба.

|| закончанае трыванне: нарумяніць і зарумяніць.

|| зваротны стан: румяніцца.

|| закончанае трыванне: нарумяніцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

сініць дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. Фарбаваць у сіні колер.

    • С. ніткі.

  2. Паласкаць у вадзе з разбаўленай у ёй сінькай; падсіньваць.

    • С. фіранкі.

|| закончанае трыванне: падсініць.

|| назоўнік: сінька і падсіньванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

barwić

незак. фарбаваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

выкра́шивать​I несов. (к вы́красить) фарбава́ць, выфарбо́ўваць, афарбо́ўваць; малява́ць, вымалёўваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

сурміцца, сурмлюся, сурмішся, сурміцца; незак.

Уст.

1. Фарбаваць сабе сурмой валасы, бровы і пад.

2. Зал. да сурміць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bemálen

vt фарбава́ць, афарбава́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

koloríeren

vt фарбава́ць, расфарбо́ўваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

плюсаваць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; незак., што.

Спец. Насычаць (тканіну) асобым хімічным растворам перад тым, як фарбаваць яе або друкаваць малюнак на ёй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарніць дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. Рабіць чорным, фарбаваць у чорны колер.

    • Ч. бровы.

  2. пераноснае значэнне: Няславіць, ганьбаваць каго-, што-н.

    • Не трэба ч. людзей.

  3. Тое, што і вараніць.

|| закончанае трыванне: счарніць, зачарніць, начарніць і ачарніць.

|| назоўнік: чарненне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)