Verbum

жы́васць гл. жывы.

жыватво́рны, -ая, -ае (высок).

Які дае жыццё, ажыўляе, умацоўвае сілы, энергію; дабратворны.

Жыватворная сіла вясны.

Ж. клімат.

|| наз. жыватво́рнасць, -і, ж.

жыве́ц, жыўца́, мн. жыўцы́, жыўцо́ў, м.

Маленькая жывая рыбка, якую чапляюць на кручок, каб злавіць буйную рыбу.

Лавіць на жыўца.

|| прым. жыўцо́вы, -ая, -ае.

жывёла, -ы, мн. -ы, -вёл, ж.

1. Усякая жывая істота, арганізм, якія маюць здольнасць рухацца і адчуваць і харчуюцца ў адрозненне ад раслін гатовымі арганічнымі злучэннямі.

Тыпы і віды жывёл.

Беспазваночныя жывёлы.

Дзікія жывёлы.

2. зб. Свойская сельскагаспадарчая скаціна.

Накарміць жывёлу.

3. перан. Пра чалавека, які вызначаецца грубымі, нізкімі паводзінамі, учынкамі і пад. (разм., лаянк.).

|| прым. жывёльны, -ая, -ае.

Ж. свет.

Ж. арганізм.

Жывёльныя пабуджэнні.

жывёла...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які мае адносіны да жывёлы, напр.: жывёлабоец, жывёлагадовец, жывёлалячэбніца, жывёланарыхтоўка, жывёлапрамысловец.

жывёлаво́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па жывёлагадоўлі.

жывёлагадо́вец, -до́ўца, мн. -до́ўцы, -до́ўцаў, м.

Тое, што і жывёлавод.

жывёлагадо́ўля, -і, ж.

Галіна сельскай гаспадаркі, якая звязана з развядзеннем сельскагаспадарчай жывёлы.

|| прым. жывёлагадо́ўчы, -ая, -ае.

жывёліна, -ы, мн. -ы, -лін, ж.

Тое, што і жывёла (у 1 знач.), адна асобная жывёла.

Пазваночная ж.

жывёльны, -ая, -ае.

1. гл. жывёла.

2. Такі, як у жывёл; падсвядомы, чыста фізіялагічны.

Ж. страх.