affluence

[ˈæfluəns]

n.

1) бага́цьце n.; даста́так -ку m., даста́ча f.

a country of great affluence — ве́льмі бага́ты край

2) вялі́кая ко́лькасьць, мно́ства n.

winter with its affluence of snows — зіма́ зь вялі́кімі сьняга́мі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кало́с

(гр. kolossos = вялікая статуя)

1) статуя, калона велізарных памераў (напр. к. Радоскі);

2) перан. значная ў якой-н. галіне дзейнасці асоба; што-н. велічнае (напр. к. навукі);

к. на гліняных нагах — што-н. велічнае з выгляду, але слабае ўнутры, гатовае распасціся.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

та́бар

(чэш. tábor)

1) лагер, стан, абоз у чэхаў, палякаў, румын, венграў;

2) вайсковы лагер з абозам у казакаў 16—17 ст.;

3) група цыганскіх сем’яў, якія разам качуюць, а таксама іх стан, абоз;

4) перан. вялікая група людзей, якія часова размясціліся лагерам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

со́тня, -і, мн. -і, со́цень і со́тняў, ж.

1. Сто якіх-н. адзінак (прадметаў, рублёў і пад.).

Дзве сотні кніг.

Заплаціць не адну сотню за мэблю.

2. мн. Трэцяя ад канца лічба шматзначнага ліку.

3. звычайна мн. (со́тні, -яў), разм. Вялікая колькасць, мноства каго-, чаго-н.

Сотні студэнтаў.

4. Вайсковае падраздзяленне, якое першапачаткова складалася са ста чалавек.

Стралецкая с.

Казацкая с. (падраздзяленне, якое адпавядае эскадрону).

|| памянш. со́ценька, -і, ДМ -ньцы, мн. -і, -нек, ж. (да 1 знач.; разм.).

|| прым. со́ценны, -ая, -ае (да 1 і 4 знач.).

С. білет.

Соценная вага (вага, на якой прадмет, што ўзважваецца, ураўнаважваецца ў сто разоў лягчэйшай гірай; спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сям’я́, -і́, мн. се́м’і і (з ліч. 2, 3, 4) сям’і́, сяме́й і се́м’яў, ж.

1. Група блізкіх сваякоў, якія жывуць разам і звязаны агульнасцю побыту, узаемнай дапамогай, маральнай і прававой адказнасцю.

Вялікая с.

Мадэль сям’і.

2. перан., каго або якая. Група людзей, аб’яднаных агульнымі інтарэсамі.

Студэнцкая с.

3. Група жывёл, птушак, якая складаецца з самца, адной або некалькіх самак і дзіцянят, што жывуць разам, а таксама група некаторых жывёлін або раслін аднаго віду.

С. мядзведзяў.

С. бяроз.

○

Сям’я моў — у лінгвістыцы: група роднасных моў.

|| памянш. сяме́йка, -і, ДМ -ме́йцы, мн. -і, -ме́ек, ж. (да 1 знач.).

|| прым. сяме́йны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бу́йный

1. (бурный) бу́рны; (порывистый) пары́вісты; (сокрушительный) гвалто́ўны;

бу́йный ве́тер пары́вісты (гвалто́ўны) ве́цер;

2. (о растительности) вялі́кі, пы́шны, буйны́;

бу́йные хлеба́ вялі́кая (буйна́я) збажына́;

бу́йный рост трав пы́шны (буйны́) рост траў;

3. (своенравный) буя́ны; (сумасшедший) шалёны, звар’яце́лы;

бу́йный хара́ктер буя́ны (шалёны) хара́ктар.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

соста́виться сов.

1. скла́сціся;

соста́вилась фра́за скла́лася фра́за;

2. (организоваться) скла́сціся, арганізава́цца;

3. (скопиться) сабра́цца; скла́сціся;

соста́вилась больша́я библиоте́ка сабра́лася вялі́кая бібліятэ́ка;

4. (получиться в итоге) скла́сціся, сабра́цца;

соста́вилась ты́сяча рубле́й скла́лася (сабра́лася) ты́сяча рублёў;

5. (сложиться, возникнуть) скла́сціся;

соста́вилось мне́ние скла́лася ду́мка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

luxury

[ˈlʌgʒəri]

1.

n., pl. -ries

1) раско́ша, пы́шнасьць f.

2) вялі́кая прые́мнасьць, асало́да ці уце́ха f.

the luxury of a good book — асало́да ад до́брае кні́гі

2.

adj.

раско́шны

a luxury hotel — раско́шны гатэ́ль

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

mighty

[ˈmaɪti]

1.

adj.

1) магу́тны; мо́цны

a mighty ruler — магу́тны ўлада́р

mighty force — вялі́кая сі́ла

2) ве́льмі вялі́кі, велічэ́зны, вялі́зны

a mighty famine — вялі́зны го́лад

2.

adv.

ве́льмі

3.

n.

магу́тнасьць f., магу́тная асо́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ма́гія

(лац. magia, ад гр. mageia)

1) сукупнасць прыёмаў і абрадаў, якія, па ўяўленню забабонных людзей, маюць цудадзейную сілу; чарадзейства, знахарства;

чорная м. — чараўніцтва з дапамогай пякельных сіл;

белая м. — чараўніцтва з дапамогай нябесных сіл;

2) перан. вялікая сіла ўздзеяння на каго-н. (напр. м. мастацкага слова, м. музыкі).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)